رباعی «پرواز، واقعیتِ شیرین!. »

شعر ۳۵۰

گفتم بپرم در آسمان چندی پیش || تا بنگرم آرامش جان چندی پیش 

با درد زمین گفت: ندانی طفلم ||  پرواز کنی به کهکشان؟ … چندی پیش.

امضاء:

علیرضا یادآر