پنجه بر پنجه دلدار

اى که لیلا نشود پیش تو لیلا

اى که شیرین چو به شیرینى لب هاى تو آگه بشود،

گونه اش سرخ شود همچو غروب

دست امید به بالا ببرم

تا جنون بیشتر از عاشقِ لیلا بشود

تا که فرهادتر از عاشقِ شیرین گردم

و اگر آنسانم

ناز کم کن به برم آى و نترس

بار دیگر دل به دریا بزن و دامن خود را بکشان در آتش

اخگر سینه ى من را ببر و خویشتنِ خویش بسوز

لب خود را همه جا جز به بر یار بدوز

به کنارم بنشین

جام بده

کام بده

به دل خسته ام آرام بده

کینه از دل برکن

شکر کن هر چه کشیدى تو در این راه پر از شیب و فراز

تا که یک بار دگر

پنجه بر پنجه دلدار نهى

و خرامان بخرامیم میان بُستان

و تو را تا بغل رود برم

نازِ چشمان سیاهت بکشم

و ندانى بجز از مستى این رودِ عسل

که در این جا جاریست!