شعر ۳۹۴: غزل «ز چه لیلای منی؟.»

.

۱

او غمین بود و به من گفت که شیدای منی؟

در دلِ مست چرا والهِ غوغای منی؟

۲

گفتمش از چه به مجنون تو «چرا» می‌گویی

من به تو هیچ نگویم: «ز چه» لیلای منی

۳

لیلی‌اش اشک فشاند و نگران شد از مرگ،

که رسد مرگِ من و گفت که پروای منی

۴

گفتمش لحظه‌ی مرگم تو به بالینم آی

که ببینند رفیقان که تو رسوای منی

۵

تا جنونِ تو بماند ز طبیبان رَستم

تو طبیبی ز چه افزون‌گرِ سودای منی

۶

گفته‌ای نورِ توام نور منی می‌دانم

که چنین بسته‌ی آن حضرتِ والای منی

۷

قهرمانِ تو شوم تا تو بمانی و جهان

لحظه‌ی مرگ بگویم که تو دنیای منی؟

۸

نور اگر در دل ما هست همه نورِ رُخش

در حریمش چه شوی؟ مادرِ عنقای منی

۹

ما همه ظلمت و او نور وجوداست ای داد

پهلوانا تو بنوشان که تو صهبای منی

۱۰

حرفِ آخر زده ای گر قمرم، شمسِ من است

و تو ای دلبرِ ما همرهِ زیبای منی

۱۱

من و تو خاکِ درش بوده و کم فخری نیست

نازنینا تو منی، دلبر و شهبای منی

۱۲

نورِ پیوسته به یادآر و به جانت بنگر

تا بگوید که درونی و به دریای منی

.

امضاء: علیرضا یادآر 

.

۳:۱۹ بامداد یکشنبه ۲۴ دیماه ۱۴۰۲؛ اوشان