شعر ۳۸۵: غزل «ای شادی‌ام!. در دوری‌ات غم می‌شوم.»

۱

ای شادی‌ام !. در دوری‌ات من ساغر غم می‌شوم || آن جامه‌ی مشکینِ او، همرنگِ ماتم می‌شوم 

۲

بسیار اگر باشم مها، در شام تار بی هلال || هیچم! نگر هر شب کم و کم می‌شوم

۳

گر چشم عالم خشک شد گر ناله ها مفقود شد || فریاد تابستان شوم با چشمِ دل نم می‌شوم

۴

افتاده ام بر روی خاک افتاده تر باید شوم || خم گشته ام بر پای تو عمری دگر خَم می‌شوم

۵

تا خَم شدم بر خاک تو، خُم گشته ام در چشمه ات || عالم ببین در پیش ماست جامِ میِ جم می‌شوم

۶

هر کس بیازارد تو را، قصد تو و خونت کند، || زهر هلاهل می‌شوم در جام او سم می‌شوم

۷

ساقی شدم تا ساقی‌ام گشتی و زیباتر شدم || مست از میِ ساقی شدم دیوانه هر دم می‌شوم

۸

یک لحظه روی از من بری دانی به کوی‌ت می‌زنم|| هی التماست می‌کنم  درهم وَ برهم می‌شوم

۹

گر گویی‌ام نا محرمی تا قلب تو پر می کشم || تا حسّ امنیت کنی، مستانه محرم می‌شوم

۱۰

باغِ شکوفه می‌شوم حالا که هستی صورتی || در سینه‌ی روحانی‌ات صد نخلِ خُرّم می‌شوم

۱۱

حالا نمی‌گویم به کس از آتش عشقِ رُخت || وقتی که مهتاب آیدم نعره به عالم می‌شوم

۱۲

دانی لبم شیرین و جز شکّر نمی‌آید از او || هر ثانیه از چشمِ معصوم و لبت دم می‌شوم

۱۳

من اسب مست خوش سوارت بوده ام دانی چرا؟ || گر بر سوار اسب دیگر می‌شوی غم می‌شوم رَم می‌شوم

۱۴

حوّا شبی در هجر تو مُرد و شده هاجر، زنی || یادآر مهجوری کند محبوب آدم می‌شوم

(سارا چو مهجوری کند، محبوبِ آدم می‌شوم)

امضاء: علیرضا یادآر 

۱۷:۵۳ جمعه نیمه شعبان ۱۴۴۵؛ ۷ اسفند ۱۴۰۲؛ بین الحرمین کربلا!