کاغذ تا خورده

درونِ سینه ام عشقی نهانست

و اشکی از دو چشمانم روانست

اگر پیری تنم را درنوردد

چه غم با عشق قلبم نوجوانست

سرِ عاشق جواهرتر ز گوهر

چنین تاجی نه سرپوش شهانست

اگر چون کاغذی تا خورده جانم

که بار عاشقی آری گرانست

تو می گویی سرایش لاف کم زن

و پنداری که او خوبِ جهانست