شعر: غزل «رستنِ من … »

۱

چه انفعالِ عجیبی است شعر گفتنِ من

مزیدِ علّتِ بیداری و نخفتنِ من

۲

چه انقلابِ شگرفی درونِ دل برپاست

دوباره بارشِ باران و نو شکفتنِ من

۳

تمامِ دفترِ دل‌ها ورق ورق وا شد

سپیدِ سینه‌ی اوراق، پیِ نوشتنِ من

۴

برای آن که شود واژگانِ تر غزلی

شکست مایه ی نازست ... شنو شکستنِ من

۵

هوایِ شاعرِ آزاده را قفس نَبَرد

بیا و زخمه بزن در زمانِ بستنِ من

۶

آهای! حضرت زندان بانِ من خوابی؟

بخواب و در شبِ مرگی نگر گسستنِ من

۷

بیا و خسته به یادآر من رها گشتم

نگر به پیله‌ی ابریشمی و رستنِ من