شعر نو «زجرِ سکوت»

شعر سیصد و بیست و چهارم

.

تو با سکوتِ خود به من‌َت زجر دادی و …

من با زبانِ ‌خویش به تو نیش می‌زدم … 

قاااضی لبش مُجرم بُوَد بدان …

قاااضی زبااانِ عاشقِ دیوانه تکّه شد … 

قاااضی نترس و حُکم بده بندشان بکش … 

یک حبسِ بی‌نهایتِ این لب… دهان بده … 

عمری زبانم بِنه بر آن لبِ عسل … 

بر آن دهانِ بسته چو خرمای در بغل … 

شیرین تر از لبِ شیرینِ خسروان … 

لیلاتر از لبِ لیلای هر جوان … خوش‌نافه‌تر ز آهوی مشهور شاعران … 

لب، لب، لبش به خدا کشته با سکوت … 

زَب‌… زب… زبانِ من دلِ او خون نموده است …

مجرم کنارِ مجرمِ دیگر نشان تو باز …

آری کبوتری به کبوتر کند نیاز … 

هم‌خانه … آشیانه بگردد به حُکمِ تو …

لب‌های ‌بازِ هوس‌ناکِ بازِ من، 

با این هُما، چو عقابی به‌سانِ باز … 

شُکر این زمان که لبان بسته بر لبان … 

حُکمِ تو ای قاضیِ حاجات مهربان!

.

امضاء

علیرضا یادآر 

.

۱۷:۲۶ یکشنبه ۲۶ فروردین ۱۴۰۳