سودا زده بالا

گویند طبیبان که جنون از سر سوداست

مجنون شده ام، عبد زمین خورده ی مولاست

از دم تو مپرس بلغم و صفرا ز چه دانم

دیوانه شدم از سر سوداست که بالاست

هر چند ندارم سرِ سودا و تو دانی

من یکّه پرستم و چنین کار چه زیباست

رودیم که اسبیم که تازیم چو یوزی

وحشت مکن از واژه ، سراینده چه شیداست

بالای جهان روی تو بینم مهِ والا

رعناتر از این یار کسی هست که رعناست؟