سروشِ سُرایش

تا خودِ صبح پر از شور و شرم پُر شررم

کاش باشی و بمانی و بگیری به برم

حضرتِ دوست چنین گفت که قلبم حرمش

او چنین گفت و نکو داشت من و چشمِ ترم

دل به یکتایی و خشنودی او روشن شد

تا رسم بر درِ درگاهِ احد در سفرم

من گرفتارِ عدم ها و سیاهی، شبِ تار

عاشقِ خوبی پاکم ، دهمش فرقِ سرم

انتظاری تو سُرایش ز سروشی بکشی

تا خبر دار شوم چشم به راه خبرم