دیدار نمی خواهم

دیگر من از آن دلبر دیدار نمی خواهم

حتى به دعاى خود من یار نمی خواهم

شب ها سپرى کردم در خلوت این خانه

دیگر من از آن بیدار، بیدار نمی خواهم

دل خوش به غم و دردم در بسترم افتادم

شکرت دگر این تن را بیمار نمی خواهم

غم ها تو به ما دادى اى هر نگهت زخمى

اما چه کنم جانا غمخوار نمی خواهم

من در پى راز و آن با ناز کنار آمد

حالا چه کنم از شب اسرار نمی خواهم

گل را که نهادم من در سایه ی پروانه

حالا که گریزانم زو خار نمی خواهم

کنجى که در او بودم زان گنج برون آیم

تا باز گذارم سر، دیوار نمی خواهم

شیرینى ما عمرى شلاق عزیزان بود

افسوس دگر حتى آزار نمی خواهم

زردشتى جان بگریخت، آتش به کنار افکند

او جان من است اینک زان نار نمی خواهم!