دخترک آمده امشب که شوم مست به رؤیاى وصال ...

دخترک آمد و لب های مرا بوسه بزد؛ رفت که رفت؛

روز و شب هاست خدایا که خیالش بخلد: رفت که رفت؟

کی توانم که تمنّا بکنم کاش نمی آمد او

شادی اش مانده و گاهی بُکُشد: رفت که رفت.

دخترک آمده امشب که شوم مست به رؤیای وصال

کاش این خواب خوشِ دلشده آخر نشود؛ رفت که رفت؟

لا اقل کاش نویسد و بگوید که چرا  آمد و رفت؛

درد حیرانی ما را کَمَکی کم بکند؛ رفت که رفت؟

حافظا این که سرودى که شوم متّفق روى چو گُل

ما غنیمت بشماریم ولى دل شمرد: رفت که رفت.

قدر معشوقه و دیدار بدانى چو گُل از دست دهى

روز و شب اشک بریزى تو از آن داد و ستد: رفت که رفت؟

هر چه شادى برسد بر تو در این عُمر که چون باد دود،

همچو آن بوسه ى شیرین پریوش نَبُود. رفت که رفت.

هر چه هم درد کشى اسبِ زمان شیهه کش و مست رود 

در شب مرگ بگریند که تنها برود؛ رفت که رفت.

وقت شادى و به غم غیر لب یارِ نیاید نظرت

چون مسیحاست لبش آن که به شهوت نچرد: رفت که رفت؟