آتش

چه قشنگست که آغوش گشایی و بفرما بزنی

آتشم به سینه گردی و به کف به گوشِ سرما بزنی

دست ما اگر چه کوتاه و اگر خانه ی خرما بالاست

چه شود روی به بالا و لبت بر لب خرما بزنی

آتشت مرا فروسوخت و خاکسترِ من مویه نمود

عشوه کن باز بسوزان و مگو چه را به گرما بزنی

دل که آیینه ی او دستِ شما مستِ شما هست بدان

نقش ها دارد از آن چشم مَنِه که خشم بر ما بزنی

باغ ِ خشکیده منم درختِ لب تشنه ی آن باغ تنم

کار ما یکسره کن، شعله چه شایسته که در ما بزنی