لیلای شیراز

خداوندا خدای شهر شیراز

خُنک گردان هوای شهر شیراز

نمی دانم چگونه شعر گویم

برای رازهای شهر شیراز

بگویم از ارم یا از مُعالی

و یا از باغ های شهر شیراز؟

سرایم از لسان الغیب حافظ

بخوانم شعرهای شهر شیراز؟

بهار و بوی نارنجش چه سازد

به دل با آن صفای شهر شیراز؟

و کوی و برزن و دار و درختش

چه رعنا نخل های شهر شیراز

***

خدایا عاشق شیراز بودم

دلم رفته است با لیلای شیراز

من امشب راز شیرازم گشودم

چرا بودم چنان شیدای شیراز

دعا گویم زوالش را نیارد

بیارد، بر کشم زیبای شیراز؟

من از شیراز می نالم خدایا

از امشب خواب من رؤیای شیراز

خدایا یار خوبان غریبی

سپردم دست تو تنهای شیراز

دگر او را به غیرت کی سپارم؟

نگهداری کن از سیمای شیراز

همه شب یاد شیرازم خدایا

سپهر ماه من شب های شیراز

سرش طاقت ندارد تیرِ خورشید

خنک گردان کمی فردای شیراز

شناسد شهر شیراز این هنر را

فغان از غربتم ای وای شیراز

دلم در شهر شیرازست یا رب

دگر دارم به دل غوغای شیراز

عسل را بر لبم عمری نهادی

سپاس از روزیِ حلوای شیراز

شمیرانات تا شیراز دورست

کویرم تا شوم آقای شیراز

غزل هایم شده دیگر قصیده

دلم پر درد با غم های شیراز

غمِ شیرین من حافظ نشان بود

نگو امشب شدم جویای شیراز

چه زیبا حافظم قرآن ز بر کرد

به رکن آباد در مأوای شیراز

کنار خانه ی موسی بن جعفر

هنرمندی شده یکتای شیراز

من از شیراز کی آزرده گردم؟

ببوسم جای و جای و جای شیراز

إلهی هر که قلبم را حرم شد

شود یارش خدا، والای شیراز