غزل «نا امیدم کردی و راه امیدی باز شد [.] »

شعر ۳۳۴:

۱

نا امیدم کردی و راه امیدی باز شد

در تداعی‌های آزادم چه‌ها آغاز شد

۲

انتقال دیگری رخ داد، رخ رخشان نما

اینک اینک فصل پایانِ حصارِ ناز شد

۳

پیش تو سدّ زبان بشکست و تسلیمت شدم

من مقاوم نیستم؟ آنک عیان آن راز شد؟

۴

جوجه‌ اردک بودم و ترسان به رویِ مبل نرم

ای عقاب روزگارم جوجه‌اردک باز شد

۵

بعد از این هر کس مرا، ما را زند؛ کو؟ کی هراس؟

جهلشان با چشم نابینا چه تیر‌انداز شد

۶

پیله‌ی این عشق را دیگر بیا سوراخ کن

دخترک پروانه جان! فصلِ خوشِ پرواز شد

۷

تا کجا؟ کی طاقت بی‌سازی‌ات را آوری؟

آه الهام تمام شعرها … اعجاز شد؟

۸

من پیانو گشتم و آری کلارای منی

گفتی ام یادآر هنگامِ صدایِ ساز شد

امضاء: علیرضا یادآر 

۱۸:۴۰ یکشنبه ۲۷ خرداد ۱۴۰۳

پارک اوشان

طهران