محبوب شدن غایت آمال جهانست

محبوب شدن غایتِ آمالِ جهانست

وقتى که نگارِ تو به قلبت نگرانست

محبوب شدن خون طلبد، دردِ سر آرد

تا قلّه رسى خون و عرق مایه ى جانست

باید که نبینى خودِ خود تا که ببینى

آن رُخ که جمالش بُکُشد زانِ کسانست

تا آن که شوى هیچ بَرِ عشق بیرزد

عشقى که همه هستى جان و عاشقانست

گنجى نشود حاصلِ بى دردى ایّام 

کى زحمت ما قیمت دیدارِ چو آنست؟

بر دوش خود ار بار کنى هر دو جهان را

انصاف بده مهریه ى حوریه شانست؟

لذت ببر از درد چو دانى که ببیند

لبخند بزن، خنده بَرِ درد گرانست

دردى چو به دورانِ کسى دید دلِ تو

همدرد شو! آرى که همین گوهر و کانست

آن کس که شود عادت او خنده به دردش

چشمش چو طبیبست و گُلِ باغِ روانست

یا رب نتوان جز به توانِ تو کشم درد

زینست سرایش که امیدش به توانست