فردای پریشان

حکمِ سوزاندن بیمار ز بی فرهنگیست

باز هم بوسه ی این سنگ به پای لنگیست

شِکوه از قصّه ی امروز کنی تا چه شود؟

شهرِ بیچاره ی ما روز به روزش رنگیست

مردمان هیچ ز فردای پریشان دانند؟

نقلِ ما شورشِ شیدا کش نام و ننگیست

باز انگشت ملامت به نگاهی جاریست

شِکوه از چشم سفیدی دو چشمِ تنگیست

ای سُرایش بار دیگر به درون خود خیز

بنگر گوشه ی دل شکسته جای تنگیست

بهار ٩١