قافله سالار جدایی

رسمش این است شاید

تو چنین می خواهی

یا که من می خواهم

باز هم قصّه ی ما رنگ خزان بگرفته

شاید این خوب ترست

که نباشم و بخندی بی من

زشت آن است که من باشم و از بودن من

رنجِ عالم بکشی

شاد باشی به خدا شادترم

خنده کن پیش تو باشم یا نه

سهم تو فصل جنون و غم نیست

سهم تو شاعرِ این شعر و شب و ماتم نیست

سهم تو این سرِ بیمار، در این عالم نیست

گر عزیزان همه رفتند و به دل شاد که بی من گشتند

تو چرا کوشش فردای خود اینک نکنی

سنگِ فردا، تو به حالا فکنی والاتر ...

تو از آن « قافله سالارِ جدایی» نشود دور افتی