شعر ۳۷۴: مثنوی «آه با عشق رهاییم و سبک‌بال‌ترین»

۱

ازلی بودن من را به کسی فاش مگو || ابدی تا که شوم، این همه ای کاش مگو

۲

عشق از روز ازل در دلِ من چنبر زد || تا ابد عشق قلم بر دل و بر دفتر زد

۳

عشق با پاکی روز ازلش، مهر افروخت || تا ابد نور شد و دانشِ جانم آموخت 

۴

همه اسرارِ روان زمزمه در روحم کرد || از ازل تا به ابد همسفرِ نوحم کرد

۵

کشتی نوح شوم عشق نجاتم بدهد || لب گذارد به لبم آب حیاتم بدهد

۶

قدرتم بخشد و یک شهر حریفم نشوند || عشق برخیز که آماج رقیبان برهند

۷

عشق از روز ازل جان و جهان زیبا کرد || با هنر تا به ابد درد توان زیبا کرد

۸

عشق آید همه اسرار مگو فاش کند || نعره‌ی «عشق! خودت باش» کند

۹

عشق آید بکشد سوی تو گُل‌های جهان || عشق گوید دل خود باز تکان باز تکان

۱۰

عشق از روز ازل بود و جدا کی گشتیم؟ || تا ابد مانده به آغوش و کماکان هستیم

۱۱

لحظه ای از برِ دریا نه جداییم جدا || گر فراموش کند قطره، بماند دریا

۱۲

ما به دریا و چرا گریه نمودیم شبی || همه شب درد کشیدیم ز دوری لبی

۱۳

ما به دریا و چرا العطشی می‌گفتیم؟ || یار اینجا و به شوقش همه شب می‌خفتیم

۱۴

تا که آن یار به دیدار و به خوابم آید || تا که گُل در نظرم عشق مرا افزاید

۱۵

آه افسوس از این خوابگه عشق و امید || آه از بلبلِ مستی که از این خانه پرید

۱۶

آه از عشق که آرام نموده ‌است دلم || آه از عشق که جان داده به خاک و به گِلم

۱۷

آه از عشق از این معجزه‌ی قلبِ غمین || آه از عشق از آن آهو و صیّاد و کمین

۱۸

آه از عشق، شبِ ترس، بهاران و جنون || قلبِ تو منتظرِ عشق که واپاشد خون

۱۹

آه از عشق همه بال و همه جان شده ایم || از ازل تا به ابد عاشق و مهمان شده ایم

۲۰

آه با عشق رهاییم و سبک‌بال‌ترین || جمله روحیم غریبان و  که؟ خوشحال‌ترین …

امضاء:

علیرضا یادآر 

۱۵:۰۷ شنبه ۲۸ بهمن ۱۴۰۲