نگینِ خنده هاى تو، کُشت مرا بکش مرا

نگینِ خنده هاى تو، کُشت مرا بکش مرا

به چشمه سارِ چشمِ من، بریز آن ستاره ها

غزل سرا شدم ببین به رنگِ خوب گونه ات

ببخش این غزل نشد، شود غزل، مثل شما

چرا به رنگ و خال و خط عزم دلم نموده اى

دوباره فصل عاشقى شروع شد؟ دگر چرا؟

چرید دیده و شدى سرخ ز آهوى چران

کباب مى شوى و من گرسنه و تو بى وفا، 

براى آزار دلم نظم به موى داده اى

کام نخواهى بدهى، بپوش زلف ناز را

خدا دوباره آفرین بگو به خود از این صنم

که آفرین بگویمت که آفریده اى ورا

و پرورانده اى گلى به باغ و من ضعیف و مست

خلق نموده اى مرا مست و یکى پر از جفا

جگر ز شعله ى جگر ... گوشه ى دیگران کباب،

شده است و قلبم ز رجا گشته چه پاک و باصفا

دگر خدایا نشود، عشق به نفرت برسد

یا که فرشته اى بگرید که رسیدى به کجا!

باز بترسم که بلرزد دل و لغزم ز غضب

دست مرا بر سر این درّه بگیر اى خدا