دست غمین

طمع در طرّه ی موی پری رویی نکردم

دل بیچاره را تسلیم ابرویی نکردم

به باغ سوسن و سنبل رسیدم پای خسته

شگفتا ای دل غافل چرا بویی نکردم

به اسب عرصه چوگان نشستم تا بتازم

همه بر کوفتند و کوبه بر گویی نکردم

دگر خون خوردم و دست دعا بر سر نشاندم

شنیدم ناله و جاری دگر جویی نکردم

زمان سر بر دیوار بردن هم سر آمد

دگر دست غمین بر گرد زانویی نکردم

پر و بال من غم خوار عالم ریخت افسوس
که لیلا گریه ها کرد و که دلجویی نکردمسرایش خون دل خورد و به خود پیچید و لرزید:
چرا رحمی خدا بر سینه ی قویی نکردم