دادگاه مجانین

بیا و این دل دیوانه را مبر از یاد

چرا سپرده ای آن خاطراتمان بر باد؟

چه کامِ تلخِ من آن روزگار شیرین بود

فغان که بی تو بمیرم چو غربت فرهاد

چه دادگاه مجانین چون من این دنیاست

که را به جرمِ سیاهی می کشند؟ ای داد!

من از تو بی کسی ات را چرا طلب کردم؟

ببین که از غم نادیدنت شدم فریاد

خمارِ اهل زمانم بیا خرابم کن

خرابِ تو خُمِ خواهش چرا کنی آباد؟

اگر چه ای لبِ غنچه لبت نکردی باز

به سینه آتش سینا بود و سر، سرداد

4 تیر 90 ؛ ساعت 2:24 بامداد امتحان فلسفه