نقّاش و سار و طاووس؛ اى مرغ انتظارى

نقاش باشى امشب 

سیمرغ مى کشد باز

سى مرغِ پر هیاهو

پر راز و ماجراجو

با رنگ هاى قلبش

با آن سکوت دیرین

با سحرِ جان و جادو

این بار اشک خُشک است

آبى ندارد اینک

این بومِ چرمِ آهو

سیمرغ مى کشد او

سى مرغ پرهیاهو

در باغ سبزِ خوش بو

گنجشک و جوجه، هُدهُد

حتى کلاغ و قُمرى

شاهین و باز و کرکس

کبک و عقاب و تیهو

خفّاش و جغد و اردک 

لک لک، وَ بسترِ قو

سبزِ قبا و طوطى

آتش، در او پرستو

شهباز و فنچ و کوکو

بلبل وَ غاز و طُرقه

درنا، هُما و دودو

طاووس و سارِ تنها

سارى شبیه آهو

طاووس در برِ او

سارى، که سیر مى کرد

از جوجه تا هُمایى

در دشتِ پُر بلایى

پر مى زد آن سبکبال

وان مرغِ جوجه خوشحال

افتاده بر رُخش چال

زان خنده هاى آمال

سار ارچه رفته امّا

دلخوش ز گفتگویى

مُرغى ز آبِ جویى

امّا چو نیک دید او

بر بومِ و رنگ نقّاش:

طاووس پیشِ سار است

برگِ خزان بهار است

نقاش گفتش اى مرغ

از تجربت بیاموز

دارد گناه سارى

صبرى به لب ننوشید

کرد از برت گذارى

آه از فسونِ لذّت

از ضعفِ آشکارى

وَز کوچِ بى قرارى

تا گاهِ دیدن آید

با سارِ آشنایى

تا شهرِ پاکِ طاووس

اى مُرغ انتظارى

اى مُرغ انتظارى