شعر ۳۶۵: مثنوی «درد سرایت کند، گرچه شکایت کند»

۱)کن فیکون کرده ای، آتش و خون کرده ای، || این دلِ دیوانه را، زار و زبونکرده ای

۲)قلب مرا کنده ای، روحِ مرا برده ای || پیشِ تو رفته است و دل، گشتهکنون بَرده ای

۳)شاه گدا کرده ای، خویش خدا کرده ای || نیست نه انصاف نیست، آن‌چهبه ما کرده ای

۴)روز و شبم بُرده ای، دل شده افسرده ای || گریه کنم گریه ای، خنده کنمخنده ای

۵)او که حبیب منست، یار نجیب منست || دردِ من افزوده او، او چه طبیبمنست؟

۶)از سرِ بیماری ام تا که کُند یاری ام، || بر درش افتاده ام، در پیِغم‌خواری ام

۷)گرچه طبیب منست، دردِ وجود و تنست || رحم نما بر دلم، وقتِ شفادادنست

۸)بر لبِ او پندها، نیشکرِ قندها || لب نزند بر لبم، آه از آن بندها

۹)درد سرایت کند گرچه شکایت کند، || از مرضم آن طبیب، شُکر امارت کند،

۱۰)عشق بر او اوفتاد، آمده در فصلِ باد || گفت خدایا چه شد، مسأله‌یعدل و داد؟

۱۱)گفتمش اینک بگو، در منِ خود خود بجو || گفت طبیبت منم آن که شدهتارِ مو

۱۲)صافی زُلفش شکست، می شدم او مستِ مست || گفت که بیمارِ من،گشته چو دارو به دست!

۱۳)دست به دستم فشرد، سینه به این سینه خورد || لب به لب خویش بُرد،درد در آن لحظه مُرد

۱۴)عاشق و فتّانه شد، فاضله فرزانه شد، || آمده عقلم دهد، آه چه دیوانهشد!

۱۵)داروی من بر لبش، سوخت مرا هر شبش || سوخته جانم دگر، این تنو سوزِ تبش

۱۶)گریه مستی مگن، پیش منِ مست تو || تاب ندارد دلم، عاشقِ یکدستِتو

۱۷)آه در آمیختیم، در شب مهتاب و او || گفت سخن تازه گو بر لبِ شیرینِجو

۱۸)گفت نه سیرت شوم، یک شبه پیرت شوم || ای پسرِ شیرگیر، ببری وشیرت شوم

۱۹)گفتمش استاد من، هستی و فریاد من || باز طبیبم بمان در بر و در یادِمن

۲۰)گفت طبیب تو ام، شاعر شیدای من || من تو ام و تو منی، ای منِ پیدایمن

یکشنبه ۲۳ مهر ۱۴۰۲ ساعت ۱۵:۰۵

تهران، اوشان