شعر ۳۶۷: غزل « بر سر این قبر که هیچ است در او … »

۱

بکن از من دل خود را و برو زود برو

پیش از آنی که به چشمت برود دود برو

۲

برو و بر سر این قبر که هیچ است در او،

منشین ناله مکن از برِ این رود برو

۳

ترسم از کاهشِ جان پیشِ منت رنج کشی

تا نگویی که به ما هیچ نیفزود برو

۴

برو تا عزلت دیوانه کشد زنجیرش

بسُرای از گنه آن که یکی بود برو

۵

یار ابریشمی‌ام غربت ما فاش مگو

تار دیبای دلم گیر و دو تا پود برو

سه‌شنبه ۲ آبان ۱۴۰۲

تهران، اوشان

ساعت ۱۴:۲۳