شعر ۳۶۹: غزل «کودکی گرد و پدر باش و دگر مادَر شو!.»

از جهنم به در آآی و به بهشتم دَر شو / با دلِ مهر بیامیز و کس دیگَر شو

آتشت گر به همه عمر به سر می‌ریزد / میوه ی باغ جهنم شو، هلویی تَرشو 

گر به شلاق زدندت تو بیا رقصی کن / گر به زیرت بکشیدند تماماً سَر شو

جنگ چون کودک بسیار کُشد در آن دم / کودکی گرد و پدر باش و دگر مادَرشو

گرچه انصاف نباشد که به خر، خر گویند/ تا که عاقل بشوی مثل جماعتخَر شو

به خدا شاعر فرهیخته فحشی ندهد / لیک گر فهم کنی وقت خودش عنتَرشو

جمله اعضای جهانیم و همه پر آبیم/ زنده کن تشنه‌ دلی را و چنان گوهَرشو

زنده شد مرده دلی تا که به زیرت افتاد/ ابر پُر بار تویی ساقی این کافَرشو

حکمت رنج تو گفتی و غمم آخر شد/ تلخ تو به ز عسل بود برم ساغَر شو

خیرِ تو هیچ نداند به خدا غیر خدا/ میوه ی فصل جهنم همه خیرِ شَر شو

دوشنبه ۸ آبان ۱۴۰۲؛ ساعت ۸:۳۰

تهران، اوشان