شعر ۳۸۰: غزل «مترسک»

خدایا کودکان را برده کردند

به ریش عشق با خون خنده کردند

دوباره کودک جانم فسرده

که شیدایی چنین افسرده کردند

به جسمِ دل بدم تا جان بگیرد

که گویم مرده ای را زنده کردند

بشو سالارِ دهر و قهرمانش

همان تلخی که نامش باده کردند

نترسی از هیاهوی مترسک

که با امّید سختی، ساده کردند

یکی کودک کُشد آن‌یک تنِ خویش

چه ها با آدمِ دلمرده کردند

به یادآر آن که با خود در نبردست

چنین اهل دلی را بنده کردند

۲۳:۲۴ چهاردهم دیماه ۱۴۰۲؛ کویر و شومینه 

.