شعر ۳۸۳: شعر سپید «رؤیایی دارم …»

رؤیایی دارم …

که کوچک نیست

هیچ کوچک نیست

که سرخیِ سپیده دمی

تا خوناب غروب

در آغوشش کشم

آن دیوانه‌ی فرزانه را

دلتنگ

و پر از اشک

و چون شب فرا رسد …

رؤیایی دارم

زلف پریشان

و گریان

دیوانه شود

و بگوید:

«بمان»

و فرزانه گردد و بماند و …

و بر سر شانه کشان …

بگوید:

«برو»

و طاقت نیاوریم و …

ساعتی دیگر

در آغوش هم

تنگ

بگرییم و …

دیگر …

حتّی شعر 

طاقت ندارد …

این درد را …

رؤیایی دارم …

که لا اقل مرگ

فردای مرگ

روز وصال باشد

و برابری؛

برابرش بایستم

ببینمش

آغوش روح بخش،

بگشاییم و …

«یک» شویم

حتی فراتر از

برابری

«فنا» شویم

رؤیایی دارم …

که رستاخیزِ مهربانْ خدایی

دوباره

نوازش کند …

جان را 

و به آغوش کشد …

انسان را

رؤیایی دارم …

رؤیایی …

رؤیای «آزادی»

از جنس «رهایی»

از گونه‌ی «شدنِ» نشدن‌ها 

از تیره‌ی «معجزه»

از رنگ «نور»

پر از «بودن»

سرشار از «مهربانی»

همه «آرامش»

محکم به «اصالت»

«ریشه» در خاک

و شاخه در آسمان

«بودنی» همچون باران

بر گستره‌ی دریا

بر بوستان

در صورتی شفق

در کهکشان

فرامکان

فرازمان

به تازگی «هنر»

رؤیایی دارم …

رؤیای «زیبایی»

رؤیای دیدنِ «بودن»

رؤیای «ماندن»

یکپارچگیِ فرشِ ابریشمیِ «زندگی» و «مرگ»

رؤیای آغوش

از لحظه‌ی آفرینش در ازل

تا بی‌لحظگی ابد

رؤیایی دارم …

رؤیای وصالی در وصال

رؤیای وصالی با وصال

رؤیای «بازگشت»

به «وطن»

رؤیای دیروزِ آن روز …

که گُسسته شدم …

به دردِ «جنسیت»

رؤیای «جان»

رؤیای «جانان»

رؤیای یگانگی «اوّل» و «آخر»

رؤیای «بازگشت»

به خانه

رؤیای «همسفرِ» بازگشت

به «پناهگاه»

به رستن‌گاه

رؤیای قمر و سیاره

آن روز که

این هفت دور

به سر آید

و ستاره

ببلعد

آن صورتی

این آبیِ آسمانی را

رؤیایی دارم …

نه به کوتاهیِ عُمرِ انسان

و شامپانزه

رؤیایی دارم …

به ظرافتِ

ذرّات ریزتر از اتم

رؤیایی دارم …

به جاودانیِ جاودانگی

رؤیایی دارم …

رؤیای پای اسبِ بی‌پا

رؤیای

یالِ شیرِ بی یال و دم و اشکم

رؤیایی دارم …

رؤیای آغوشی به عطرِ پاکی

به صفای کودکی

به بلوغِ فلسفی

و شناختِ عارفی

رؤیایی دارم …

رؤیای طلعتِ آنِ آن

رؤیای دلتنگِ خویش

رؤیای آینه

صافِ صافی

رؤیای صفا

رؤیایی دارم …

رؤیایی

که

زبان

سکوت کند و سکوتش

بشکند

رؤیایی دارم …

رؤیای سروشِ مشتاق

رؤیایی دارم …

رؤیای

شکستنِ طلسم

و رسوایی

رسوایی دل

و تسلیمِ جادوگر

و سجده‌ی فرشته

رؤیایی دارم …

رؤیای «شجاعت»

رؤیای «قدرتی» که بند کشد دیو را

و یارای پای یار شود

رؤیای آن روز که 

گریستم

در ازل

از فراقِ پادشاه آفرینش

و قدرت،

رخت بر دوشم نهاد

و ترس

زاده شده

رؤیایی دارم …

رؤیای مُردنِ ترس؛

ترسِ از آغوش

ترسِ از لبخند

ترسِ از آشکاری

ترسِ از شکست

ترسِ از خیانت

ترسِ از شناخت

ترسِ از دانستن

ترسِ از اعتماد

ترسِ از وفا

ترسِ از مهر

ترسِ از قضاوت

ترسِ از ضرر

ترسِ از فنا

ترسِ از سلام

رؤیایی دارم …

واجب‌تر از واجب

لازم‌تر از لازم

پاسخ تر از پاسخ

به حقیقتِ آرامش

رؤیایی دارم …

به شیرینیِ لبخندی محزون

آرام

بی‌نقاب

در شادی و غم

در درد و التیام

رؤیایی دارم …

به سخاوتِ سلام

بر کودکان

و اسبِ ‌‌وحشیِ رام شده

گوزنِ بی‌شاخ

آهوی صحرا

بیدِ خمیده

رؤیایی دارم …

رؤیای

شکستنِ خویش

و پاسخِ سلام

رؤیایی دارم …

رؤیای

سلام

در شبی

مهتابی

به زیرِ

درختِ تبریزی

رؤیایی دارم …

رؤیای

سفر کنار نیلوفر مرداب

رؤیایی دارم …

رؤیای آفتاب

رؤیایی دارم …

رؤیای سُفره ای از «او»

چو نسیم بر «هستی»

با لبخندِ «تو»

کنارِ «من»

رؤیایی دارم …

رؤیای والایی و خشنودی

رؤیای یادآری

رؤیای هاتفی از پیشِ روی

رؤیای ذوقِ شاعرِ شعرهای شورانگیزِ دلتنگی

رؤیایی دارم …

رؤیای

آسانیِ سختی

رؤیای خیزشِ زنی خسته

در قفس

تنها

رؤیایی دارم …

رؤیای

پرواز

پروازِ عقابِ پرشکسته

رؤیایی دارم …

رؤیای شهودِ شاهدی شهلا

رؤیایی دارم …

رؤیای …

خنده‌ای والا! 

رؤیایی دارم …

رؤیایی به عطرِ توت‌فرنگی‌های بچّگی‌ات

و رنگِ صورتی و دانه‌های کوچکِ آن

و چیدنِ دو سه تا در کنارِ بوته‌ی آن

کرامتی که نهی

بر دهانِ من چندی!

و فشارم یکی به دندانم

و کشم بر لبِ تو و خندی

و به برقِ دو چشمِ تو تا ازل روم آن‌دم!

رؤیایی دارم …

و یادآرم

مردی را

از دیارِ غریبِ آشنا

مارتین لوتر کینگ!

امضاء:

علیرضا یادآر 

بامداد مرداد ۱۴۰۲ تا ۲:۴۱ بامداد مرداد ۱۴۰۳؟!.