شعر ۳۹۳: غزل «خوش به حال مهربانان با جهانِ کودکان»

۱

خوش به حال کودکی، فصلِ وصالِ کودکی || حالِ آن فرزانه‌ای با صد کمالِکودکی

۲

خوش به حالِ فصل پاییز و بهار و برگِ زرد || فصلِ لبخند شکوفه، اعتدالِکودکی

۳

پاکی و خوش باوری آغوش‌های بی‌طلب || سینه‌ی بی‌کینه و جانِ زلالِکودکی

۴

غرقگی در رنگ‌های نازِ آن رنگین کمان || آسمان و ماه کامل، شب، هلالِکودکی

۵

چشم های پاک و اشکِ لحظه‌ی غمگین شدن || دست‌های خاکی و خیلِخیالِ کودکی

۶

خوش به حال اوّلین‌ پروازهای پر خطر || پر زدن با هر کبوتر با دو بالکودکی

۷

شیطنت کردن وَ شادی دمادم پیشِ هم || حسّ قدرت داشتن در آن جلالکودکی

۸

خوش به حال آن هنرها تا ببیند مهربان || کودکِ دلتشنه‌ای را در جمالکودکی

۹

خوش به حالِ شورِ بازی، شوقِ باغ و کوچه باغ || بوستانِ مهر و مهرِشاه و سالِ کودکی

۱۰

خوش به حال مهربانان با جهانِ کودکان || هر که ثروتمند باشد با خصالِکودکی

۱۱

بد به حال روزگارانی که کودک می‌کُشد || شرع بی مِهران و خون‌هایحلالِ کودکی

۱۲

خوش به حالِ این سُرایش مستِ طفلانِ جهان || تا فرات و دجله رفته باجدالِ کودکی

آغاز ۲۸ شهریور، پایان ساعت ۲۰:۵۷، یازدهم مهرماه ۱۴۰۲

تهران.

.