بهارم

شاد از آنم که سراپای بهارم

تازه گو به بسترت سر بگذارم

دامنم پر ز شکوفه دلِ من خوش

بلبلا ناله کن و بمان کنارم

روزهایم برود تا که بمیرم

نیک بنگر که چه را، چرا شمارم

سبزه هایم به چمن رست نگاهی

لاله وش نگو تو از حالِ نزارم

مردمان شاد کنارم، که بهارم

کس نگوید که چرا چنین بِبارم

من خزان را سپری کردم و ای دل

خود بدانم که سرانجام به دارم

بار دیگر لبِ من بگز ببویم

کاش دانی که جز این هوس ندارم

مهره ها باختن اقبالِ دل من

نذر کردم بِبَرد دگر قمارم

برج هایم همه شان کاخ خدایی

ای سرایش تو شدی تو برگ و بارم