شعر ۳۷۷: دوبیتی «از بس که مُردی»

.

چرا ای دل دگر دارو نخوردی

که تا مستی کنی در خود فسردی

برو داروی سودا بر لبت نه

پریشانت شدم از بس که مُردی

۱۹ نوامبر ۲۰۲۳