مقام سگی

به من مقام سگی داده اند مرا بپذیر

سگی که پر شده از فاصله به سر زنجیر

منی که همچو سگان پارس می کنم وحشی

منی که بی تو غلافم منم تو را شمشیر

کدام لقمه به پیش کام من بردی

که از وفای تو دل گشته مست عالم گیر

وفای بی شک سگ را جهان ستوده و تو

به لطف ناز وفایم شدی مرا نخجیر

ز خشم های پیاپی ز غرشم مرهی

بیا بیا شب تارست دگر مشو دلگیر

منم که روز و شبان پاسبانی ات کردم

شبان گله ی لبخندهای تو شد پیر

چرا زمانه تو را این چنین ز من بگرفت؟

دوباره بر ته دیگم نشسته آن کفگیر

سگی که مثل تو لحظه لحظه را شست

زمانه ثانیه ها را به ما رساند تا تیر

نپرس دیگر از این غصه و غریو دلم

همین یکی که به عشق تو گشته دل درگیر

دوباره خواب تو را دیده ام که بوسیدی

لب مرا و خدایا چنین نما تعبیر