آرام بتاب همچو خورشید

آیا نه چنین است زمین جاذبه دارد؟

فرقى نکند بینِ سیاهى و سپیدى؟

فرقى نکند بین جمادى و نباتى

الّا به چگالى؟

قانونِ خدا فرق ندارد به طبیعت

از جاذبه ى عشق چه دانى؟

و از جاذبه ى مهر چه گویى؟

از جاذبه ى حق که کشد دل به حقیقت؟

از جاذبه ى یک دل صادق به صداقت؟

از جاذبه ى سادگى طفل چه پرسى؟

از جاذبه ى یک سرِ تسلیم

از جاذبه ى ذرّه ى خاکى

از جاذبه ى دورِ ستاره

از جاذبه ى عمر چو خضرى

از جاذبه ى نابِ سلامت

از جاذبه ى یک دلِ بى دل شده دانى؟

قانون طبیعت نکند فرق دلِ من

آتش بزند آتش و خاموش کند آب

از نور چه دانى و ز سرعت

قانون خدا فرق ندارد به طبیعت

با دانشِ خود جاذبه تسلیم نمایى

چون مرغِ هوا پر بگشایى

با حکمتِ شهوتْ کُشِ موسى

تو جاذبه ى آب گشایى

گر خالقِ طیّاره بُده غرقه ى شهوت

کى «غرقه» شده به شوقِ آزادى از  این خاک؟

رازیست که آن معنى «یک» در دل آنست

گر معنى «هیچ» و «یک» ندانى

کى معنى رایانه بدانى؟

گر «معنىِ» «معنا» تو ندانى

کى فرقِ الف ز باء شناسى

از دست زمان گریز نتوان

و از دست مکان فرار نتوان

الّا که شوى غرقه دلِ من

آن کس که به دریاى حقیقت

مستغرق و واله شده عُمرش چه درازست

افسوس که این راز چه دیر آمده در کف

هر کس که بفهمد که هماهنگى عالم

با نظم و عدالت است هر دم

آرام بگیرد و قرارى

یک لحظه نه سر مست شود، 

مستِ دروغین

یک لحظه نه افسرده شود،

خسته ز تابش!

باید که چو خورشید منظم بدهى نور

دانى که شهابِ مست میرد؟

هر چند که چشم خیره دارد

از رازِ جهان هر آن چه دانى

در ترسِ عجیب و در شرارى

خورشید شو و بتاب هر شب

بر ماه و به روز بر جهانى

اى داد که قانون طبیعت

فرقى ندهد بینِ دو هم نوع

در جنگ میانِ این کشش ها

دانش ببرد که صلح آرد

اى دل تو به حکمت و به دانش

پیروز شوى

قرار و صبرى

آرام بتاب همچو خورشید

آن کس که به دانش برسد به راز خورشید

داند که چسان برد ز او فیض

وآن کس که نداند چه کنى تو؟

خورشید بتابد به علف به بوستانى

خورشید بشو

بو که گلى به سوى خورشید

قدرش بشناسد و کند رو

عشّاق جهان کم اند آرى

در عزلتِ خویش

عاشقى کن

برخیز و دوباره همچو آن گُل 

رو سوى تمام و نور او کن

بر خیز و میان خیلِ مردم

خورشید و «یکى» به دل عیان کن

برگرد و ببین خیمه ى محبوب کجا شد

آن جا به خدا جاذبه اش بیش ز خورشید