همیشه یاد تو بارانی ام کند دانی؟

بیا میان عزیزان عزیز و خوبم باش

سپیده ی شب تنهایی ام به عالم باش

بیا دو دست خودت گردِ گردنم بنشان

شراب و حامی دل در میان ماتم باش

ببین کمر شده خم، روزگارِ دل غمناک

سُرورِ دل شو و همراه فصل این غم باش

بیا، مرو که دلم طاقتش دگر طاق است

نگو به خود که «برو اندکی برش کم باش»

همیشه یاد تو بارانی ام کند دانی؟

نوازش مُژِگانم شقایقِ نَم باش