تبسم کن

تبسم کن تبسم کن که خورشید

به لبخند تو از آفاق آید

منِ پژمرده هم محتاج پرتو

تبسم کن تبسم کن

که آن چشمِ سیه پوش

کنار خنده ات دل را چه سازد!

تبسم کن چشم من چشم سیاهت

همان چشمی که در خود یک غم شیرین نهان داشت

معلم راز چشمت را به من گفت

تبسم کن که با ناز لبانت

من افتاده در شوری بیفتم