از سیاست نسُرایم تو مگو که دین ندارم
عاشقی شیوه ی من شد وَ سخن جز این ندارم
بر تنم به خشم کوبی! بزن و بکن تباهم
می زنی چرا که دانی دل سنگ و کین ندارم
جرمم افزون شده پیشت که چرا نمُرده ام من
تا تو باشی نتوان مُرد و سرِ همین ندارم
می شوی آهوی وحشی و دوباره می گریزی
غافلی از این که دانی جرأتِ کمین ندارم
تاب رفتن و نشستن، سفر و حضر ندارم
قصّه گو دگر نباشم، غصّه همچنین ندارم
کاسه ام پُر از نداری و به کوزه خاک دارم
بی دلم برای تقدیم دلی غمین ندارم
عاشقی شیوه ی خوبی است خدا تو خوب دانی
خود سپاس من پذیرا، پای در زمین ندارم
شوق پرواز گرفتم ، تن خود نَهم به گوری
تا کُنم سجده سرِ خاک سر و جبین ندارم
هر چه بودم همه دادم و شرار و شر ندارم
تا بسوزم دلِ خود را لبِ آتشین ندارم
عهد کودکی گذشت و نفحات صبح بویم
خواهشی دگر ندارم ، شورِ آفرین ندارم
این سُرایشی که دیدی ز دل نمانده ام بود
من چو اسبِ بی سوارم که لگام و زین ندارم