شعر ۳۸۴: غزل «سگ، چشمه، بی‌تابی، ساقی»

ما سگ کوی شماییم شما اربابید || این‌چنین مست شما هست شما بی‌تابید ؟!.

دلخوش این سگ که نهی نان به دهانش گاهی || تشنه گردد دهی‌ از خویش شما خود آبید

بر لب چشمه‌ی خود سگ بنشانی عاشق || همچو عشاق سگان در طلبم بی خوابید؟

خوابِ من خواب قشنگیست تو عاشق شده ای || عاشق این سگ و بابای سگ و احبابید؟

این جهان جمله شده نخل و تو را می‌خواند || نخل بی سر همه «سَر» دار و شما اسبابید

پا و سر، نخل و قمر جمله فدای قمرت || مهرِ دل، اخترِ دیوانه شما می‌یابید؟

غاب نجمٌ عطش القلب و سقانا ساقٍ || أیها العشق، پریشان من و آن «غاب»ید؟

گفتی‌ام یاد بیاور که شدم یادآرت || ساقی‌م، سگ شده ساقی چه نهد بر بابت؟

امضاء: علیرضا یادآر 

۲:۴۱ بامداد جمعه ۱۸ اسفندماه ۱۴۰۲، ۸ مارس ۲۰۲۴، ۲۷ شعبان المعظم ۱۴۴۵ ، حرم سیدالشهداء کنار ضریح حبیب بن مُظاهرالأسدی کربلای معلّی