منفور شدن تلخ ترین دردِ جهانست

منفور شدن تلخ ترین دردِ جهانست

وقتى که نگارِ تو خودِ پاکىِ جانست

دلتنگ شدن لقمه ى هر روزِ کسى شد

کاو برده ى بیچاره ى سلطانِ زبانست

صد بار بخور غبطه بر آن مهرُخِ آرام

بر آن که زبانش چو گُهر دُرّ گرانست

فریاد و فغان گاه از این درد و از آن درد

لبخند بزن درد مُربّىِ روانست

بى درد نزاییده جهان کودکِ پاکى

دردست که بالابَرِ سردارِ توانست

لذّت ز پى درد چو آید برکاتست

دنیاست که معناگر مستىِ جَنانست

از درد سرودیم و به لذّت برسیدیم

بى درد سُرایش چه شود؟ فاقدِ آنست