رباعی «پاییز زنی بود !. »

شعر ۳۵۷:

پاییز زنی بود درختی گریان

با اشک غریبش دل ما شد ویران

داند که منم عاشق شعر و هنرش

ای وای از این خلوت و از آن هجران

امضاء:

علیرضا یادآر