جنونِ شهر عاشقان به نام من گره زدى

اى همه آرزوى من، رازِ بگو مگوى تو

لب به کجا نهاده ام بر لب قصه گوى تو

قصه نگفتى و لبت بسته و در دو راهى ام

خنده کنى دلم شود شاد به ماهِ روىِ تو

اخم کنى بگویمت باز چه زیبا شده اى

آن لب سر بسته شده غنچه ى لاله بوى تو

شُکوهِ کم گویى تو به التهابم بکشد

خیالِ تو وجود من وَ من به جستجوى تو

ببین چه سَرگشته شدم و دهر گردِ جانِ من،

بگشت و گردم همه شب به شهرِ تو به کوىِ تو

چه لذتى بیشتر از نظر نمودن به رخت

تو ایستاده اى و من نشسته رو به روى تو

تو ایستاده اى شبیه کوه من تمام شب

عقابِ چشمان دلم حمله کند به سوى تو

تو هم براى دیدنى، دل ببرى، ناز کنى

وقت تمنّا چه شود ناىِ تو و گلوىِ تو

جنونِ شهر عاشقان به نام من گره زدى

چه کرده با جان و دلم ساغر تو، سبوى تو