دَفْتَرِ شِعْرِ دُکْتُرْ عَلیرِضا یادآر
آیا دینی بِه جُز عِشْق، می‌شِناسی؟ آیا؟
دَفْتَرِ شِعْرِ دُکْتُرْ عَلیرِضا یادآر
آیا دینی بِه جُز عِشْق، می‌شِناسی؟ آیا؟پیوندها
تازه ترین دلنوشته ها
همه- شعر سپید «ری‌را، ستاره‌ی قطبی» شعر سیصد و بیست و ششم . از من ناراحت بودی و خشمگین و دوباره دشنه زدی شاید زخمی بزنم تا آرام شوی خبر نداشتی آن زمان دلم...
- غزل «اسب سپید جان» . شعر سیصد و بیست و پنجم . اسب سپیدِ جان را، جانم سیاه دیده کوه ستبرِ دل را مانندِ کاه دیده کوهی که بر سرش برف در قلبِ...
- شعر نو «زجرِ سکوت» شعر سیصد و بیست و چهارم . تو با سکوتِ خود به من‌َت زجر دادی و … من با زبانِ خویش به تو نیش می‌زدم … قاااضی لبش مُجرم...
- شعر نو «خَنْدَه‌کَت را دوست دارم، مَنْ‌تَرَک» شعر سیصد و بیست و سوم . مَنْ‌تَرَک … . مَنْ‌تَرَک ای‌منْ‌تَرَک ای طفلَکَک شِکّرتَرَک . من تَرَت را دوست می‌دارم تو ای...
- شعر نو «منم ساقی» شعر سیصد و بیست و دوم . تمام عمر می‌گفتم که میآیی شراب ناب میآری شدم نومید از آن لب‌ها نمیآیی نمیآیی؟ و حالا یار...
- مثنوی «دلبر تاک تو» شعر سیصد و بیست و یکم . من که در شهر شما سخت پریشان و خوشم دامن رحمتت ای یارِ غریبان بکشم من نظر باز و نظر پیش شما در...
- رباعی رسوای بی‌پروا شعر سیصد و بیستم . گفتی که نمیری که بمیرم آوا ای مست‌ترین مست، مِیِ بی‌پروا گفتم که بمیری و بمیرم، آیا هستی که بمانی و...
- تو با گیسوی زیبایت هُنر بودی شعر سیصد و نوزدهم . تمام وقت هایی که به عشقم مبتلا کردی نظر کردی نظر کردی گمان می‌کردم از چشمم گذر کردی گذر کردی . تمام...
- گیسوی دخترکان شعر سیصد و هجدهم ۱ همه‌‌ی شهر پریشانِ من مست شدند || وحدتِ عشق عیان است که یک‌دست شدند ۲ گیسوی دخترکان ریخته بر...
- پای من در پیچک گل های باغ شعر سیصد و هفدهم ۱ پای من در پیچک گل‌های باغ || پای او در دستِ تقدیرِ فراق ۲ دست‌هامان گاه بر هم می‌خورد || دردِ من...
- آواره ی مولایم والایی و والایم آواره مولایم دیوانه‌ی آقایم آواره مولایم هو هو بکشم هر دم بنگر که نباشد غم دیوانه شده نایم آواره مولایم...
- حال زارم را از این بدتر مکن ۱ حال زارم را از این بدتر مکن در دل صد پاره ام خنجر مکن ۲ این غزل از ضعف جان شد مثنوی کاش باشی و صدایم بشنوی ۳ دیگر آن...
- هر چه کنی بکن ولی سقف کسی خراب نه هر چه کنی بکن ولی سقف کسی خراب نه هر چه دهی بده ولی دسته گلی به آب نه شب همه شب شراب نوش ز باده های ناب نوش خمره ی...
- من از تمام خاطرات بی‌حیا گریختم نگو به من : « چرا رها نمی کنی؟ » من از تمامِ خاطراتِ بی حیا گریختم خوشا به حالِ خوب تو تویی که گفته ای : « تو را، چو...
- همیشه یاد تو بارانی ام کند دانی؟ بیا میان عزیزان عزیز و خوبم باش سپیده ی شب تنهایی ام به عالم باش بیا دو دست خودت گردِ گردنم بنشان شراب و حامی دل در...
- بوسه ات گونه ی خونبار مرا دوست نداشت؟ هیچ کس مثل تو اشعار مرا دوست نداشت همچو تو هستی و آثار مرا دوست نداشت آن قدر شعر کنار من بیدل خواندی که دلم رفتن دلدار...
- دو چشم آبی بابا کنار بحر نجف کُوید نوزده الهی بی اثر گردی تو کشته ای پدرم را بی پدر گردی جهان به جور تو تاریک گشته ای خون ریز خدا کند بروی از جهان...
- پدرم ... نامتان باشد به معنایش غلامی بر رضا ذاکر مولا علی ای در پناه مرتضی رفته ای آرام و یاران در فراقت سوختند اشکمان جاری و...
- نیستم خوبت ولی ... نیستم خوبت ولی بی تاب تو هستم علی شب شد و دیوانه ی مهتاب تو هستم علی گر نشد همسایه ات باشم امام انس و جان عاشق دیدارها...
- انار خونفشان سینه خواهم پُر ز اسرار اله * سینه اى پُر نور تر از قرص ماه سینه خواهم بفشرم بر سینه ام تا فرو بنشاند این درد و گناه...
- شکر بر عشق خدایا آفرین بر آفرینش به شب های مَه و عرفان و تابش خدایا شکر بر عشق و محبت وَ بر شیدایی و گاهِ سُرایش
- امید وصال گناهِ من بُود عشق قدیمی؟ که بر جان می وزد هر دم نسیمی صبوری می کنم بر دردِ دوری به امّید وصالی از کریمی
- توبه کردم خدایا توبه کردم، توبه، توبه! ولی دل بشکند هر لحظه توبه خداوندا خودت جانم صفا ده پذیرش از شما از بنده توبه
- نمی دانم چه ام هزاران زخم بر جانش نشاندم دوباره بر دلم یادش نشاندم همه دیوانه خوانندم شب و روز نمی دانم چه ام؟ دردش نشاندم
- نبرد عشق الهی دردِ سرهایت شود خوب الا ای مهربان دیوانه محبوب الهی مهربان تر گردی ای دوست نگردی در نبرد عشق مغلوب
- الهی روزگارت خوش بگردد الا ای آن که بی ما خوش گذشتی برایم حرف تَلخت را نوشتی الهی روزگارت خوش بگردد در آغوشم بگویی در بهشتی
- دلم صد شرحه شد دلم صد شرحه شد خوبش نمایید غمین هر لحظه شد خوبش نمایید نبودیم و نگارم خوشتَرَک شد سرم پُر غُصّه شد خوبش نمایید
- طاقت ندارم که نگاهش کند کسى طاقت ندارم که نگاهش کند کسى چون عاشقان مست صدایش کند کسى مى میرم آن زمان که ببینم به پاى او دیوانه وار ثنایش کند کسى خم...
- باغ سپیدار غُصّه چرا خانه ی دلدار نزدیکست یأس چرا صحبت آن یار نزدیکست رنج بیابان و رقیبان برود صبر کن دیده گشا باغ سپیدار نزدیکست...
- بترسیم شود دیر ... دلم از عشق نشد سیر خدایا توبه چه کنم موسم نخجیر خدایا توبه تو مرا واله و شیدا به جهان آوردى که نگاهى زندم تیر خدایا...
- شاهد دربار کاشکى از منِ بیچاره خبردار شوى باز هم از سرِ خوبى به مَنَت یار شوى کاشکى دور نباشى و بیایى سحرى غربتم بشکنى و عازم...
- پرواز سر گیر بیا در قلب من پرواز سر گیر بیفشان بال و پر رسم دگر گیر شکوه جان من باش و دلم شاد، بگردان و شبی از ما خبر گیر بشو خورشید...
- عرفان ٢٠٢٠، چلّه نشینى با کرونا، از خفّاش تا پروانه این که خفّاش بوده یا مورچه خوار چه تفاوت دارد؟ خفّاش چه کم از کرکسِ صحرا دارد؟ هر چه بوده اقتضاى طبیعتش بوده و شاید ......
- منم آن شراب … منم آن شرابِ ساقى، چلّه اى، دردِ فراقى، همه شب کشیده داغى و نشسته بر بُراقى دردِ شیرین چشیدیم، جز خوشى نشد، ندیدیم چو،...
- بیت الغزلى خواهم شد من همان خاکم و با آب گِلى خواهم شد خُمره ى دائمىِ اهلِ دلى خواهم شد مهربانى اگرم قسمت هر روز شود بلبلِ خوش سخنِ دشتِ...
- من بى چراغ به شهر تو آمدم من بى چراغ به شهر تو آمدم هر کس چراغ خفته به دل دارد و شوم، همچون نسیم که خاکسترى بَرَد از آتش نهفته بگیرم شراره اى بر...
- سنتورِ تو سیمش بریده گُلم سنتور تو سیمش بریده کسى شیدا تر از عشقت ندیده بیا مضراب را بر فرق من زن ببین خون از سر و قلبم چکیده
- قلبم باش تنها بخوان دشتى که بهتر خوانده از تو؟ بمان در دل که خوشتر مانده از تو؟ بیا سردار قلبم باش تنها چه خوش سرباز و هم فرمانده از...
- بیا دشتى بخوانیم نازنینم بیا دشتى بخوانیم نازنینم کنارِ هم بمانیم نازنینم اگر دنیا نماید بى وفایى غم از دل ها برانیم نازنینم
- گاهى دشمنى ها از گمان ... شعر گاهى حکمت است و بحرِ جود مولوى صد آفرین زیرا سرود: هر کسى از ظن خود شد یار من از درون من نجست اسرار من لیک گاهى...
- آیا تو به یاد منی این کودک بی کس؟ افسوس که در عمر مرا پیر نیامد آن صاحب انفاس و دلِ سیر نیامد آن کس که مریدش بشوم، روح مناجات از قطبِ جهان جانِ جهانگیر...
- همان منی خدایااینکه خوبانت را بخواهی هنرست؟یا چون منی؟همان منیاسپرمگفتی بخوانخواندمتهمینو السلام.
- تو، منم ! جگرا تیر به قلبِ تو نباید بزنمدلِ دیوانه ی خود را ز روانت بِکنممنِ شیدا که دلت را ببرم تا به هوابه هوا تا ببرم لرزه...
- شوکران غزال وحشى تویى آن آهوى زیبا، تویى آن غزال وحشى نتوان صید و تماشا، به کمان غزال وحشى منم آن که پا شکسته، به دلش امید بسته تاب و...
- آرام بتاب همچو خورشید آیا نه چنین است زمین جاذبه دارد؟فرقى نکند بینِ سیاهى و سپیدى؟فرقى نکند بین جمادى و نباتىالّا به چگالى؟قانونِ خدا فرق...
- نمى گویم «دوستت دارم» آهدوباره عاشق شدمو به رسمِ عشق هاى لحظه اىِ هر روزدوباره دعا کردمدیگران مى رفتند با دعا و خدا مى مانددیگران در...
- چه کسى ثروت چشمان مرا داشت خدا؟ اى خداى مهرباننگرانِ پاکى امنگرانِ کودکىروز اوّل که ز دیدارِ تو آمد بدنمگریه کار من حیرانِ جهان بود و دو چشمانم پاکچه...
- دلم بیگ بنگ می خواهد دلم بیگ بنگ می خواهدبه قول فرهیخته تر هامهبانگدلم فریاد مى خواهدآرامش مى جوید در فریادو در فریاد آرامشهر دو با همدلم...
- آشغال و کیمیا آن شب آشغال گریستاز دردِ کثیفىولى خوشحال بودبر سر کوى یار فتادهدیدارگرانِ یارِ مهسیمابه دیدارش مى رفتنددلش مى تپیدلگد...
- دخترک آمده امشب که شوم مست به رؤیاى وصال ... دخترک آمد و لب های مرا بوسه بزد؛ رفت که رفت؛روز و شب هاست خدایا که خیالش بخلد: رفت که رفت؟کی توانم که تمنّا بکنم کاش...
نویسندگان
- علیرضا 325
بایگانی
عرفان ٢٠٢٠، چلّه نشینى با کرونا، از خفّاش تا پروانه
این که
خفّاش بوده
یا مورچه خوار
چه تفاوت دارد؟
خفّاش چه کم از کرکسِ صحرا دارد؟
هر چه بوده
اقتضاى طبیعتش بوده
و شاید ...
بى اختیار
احتمالا حتماً بى انتخاب
کرونا هم کُروى است
درست شبیه زمین
و بیست، بیست شده و اینک
این کُره از آن کُره مى نالد
و این چهل از آغاز
مگر ناله کم کرد؟
یادش بخیر
زمانِ حافظ
شاهدانِ چینى
بتِ چین
ابریشم
دلبرى مى کرد و حالا
خفّاش
کرونا
و باز هم شعر
غزل هایم، غزل خداحافظى خواندند
و مثنوى هایم حالا
دهان بسته اند شبیه مردمِ شهر
و دوبیتى هایم
بیتوته کرده اند در خانه ها
و شعرِ نو هم وزنش را داده تا این نوبرانه ى کُروى آمده
و آن کُروى
لیمو
گران شده
اى داد از بنفشه
و پنبه
که روغنِ بنفشه مى چکد
از صندلى
و حیوانکى بنفشه
و آن کُروى
گلوله شده
دوباره
گلوله هاى - بخوان اسلامى - بدان شیطانى
نشانه گرفته شده
بر شهر شاهدانِ عرفانى
دوباره از تکفیریانِ اسلامى
و آه
مرگ شیرین ترست از این که
محبوب
بگرید و ضریحش بلیسند و دوباره
جاهلانه
آن کنند که مقدّسینِ صفین کردند
و شاهِ مردان
هنوز
چاه نشین
از دردهایى
ژرف تر از این کُروى
کرونا
و چه دلم تنگ است
براى بوسیدنِ خاکِ آستانِ مقدّسش
شبیهِ دلتنگى هاى دامادى که عروسِ پرستارش در بیمارستان جا مانده
و مادرى که
خاکِ سردِ دخترِ پرستارش را
در آغوش نکشید
و حاجى که احرام و کعبه اش
حرام شد
نظریه پرداز آشوب
از آشوب پروانه گفته بود و حالا
خفّاش آشوب کرده
ادوارد لورنتس
و چه آشوبى
پروانه ى ادوارد،
در برزیل پر مى زد
و تگزاس
توفان
مى دید
توفانِ پروانه خوب است
بوى گُل مى دهد
بوى بنفشه و یاس و یاسمن
آزاد
و کاش همیشه
پروانه ها توفان کنند
کاش گُل هاى آفتابگردانِ ون گوک بتاباند
سال نو که آن کُروى کوچولو
این کُره ى فیروزه که یک بار هنوز نچرخیده را
از بس چرخیده و نومیده نشده
لرزان کرده
و چه عجیب
براى لرزاندنِ این چرخان
باید
گرد شد
و اهل چرخیدن
و گاه کوچک
و کوچکى بى اثر نیست
و کاش بتوان
کوچک شد و گرد و چرخان و رقصان
نه از هواى خفّاش
از نفسِ آفتابگردانىِ پروانه
حالا سالِ نو
شبِ فروردین
در سایه ى کروناست
و میلاد ون گوک
٣٠ مارس
و غریبىِ تابلوى گُل هاى آفتابگردان
و پروانه اى که
مُرد و آتش زد
به آتشفشانِ هُنر
و گُلوله اى شاید کُروى
آمده بود
تا خفتگانِ هنر را
بیدار کند
و حالا
کرونا آمده
پروانه ى برزیلى
آن روزها
فقط تگزاس را مى بوسید
خفّاشِ گویا چینى
وطنم را
ایرانم را
سرزمینِ مادرى پراید و هیوندایى را
ایتالیا
اروپا
امریکا را
آمده تا بیدار کند
و امان ...
از دستِ شنبه ها که بى خبر مى آید
و چه عدوى خوبى است این خفّاش
اگر پروانه ات کند
اگر نفست کند
اگر امیدت بخشد
پروانه که شوى
باید فقط گلى ببویى
بو تا بوسه بر لبِ سرخ نگار
آتش بزند
از خانه ات
تا قم تا تهران و گیلان و ووهان و واشنگتن
تا کُروى شدن
پروانه شدن
باید
چرخید و چرخید و چرخید
بر گردِ کعبه ى محبوب
شاید در قم
نجف
شاید هم در قَرَن باید چرخید
به گردِ یار
به رسمِ اُویس
و حالا
قَرَن، قرنطینه:
همان کوآرنتاى اسپانیایىِ خودمان
چهل
چلّه نشینى
شاید در کوهِ نورى دیگر
و چه خوب است این که کرونا
برتر از کرولا
تو را به خانه ى محبوب برد
راستى
اگر یزید نبود
حسین را که مى شناخت؟
و چه خوب که آزادى بود
آزادى کوفه
آزادى حسین
آزادى شام
آزادى یزید
و آزادى فکر و چشمِ و زبان و دهان و دست
با ماسک یا بى ماسک
با شستشو یا بى خیال
و حسینِ مجبور مگر حسین بود
و یزیدِ مجبور مگر یزید؟
و چه خوب که کرونا آمده
تا حافظانه
دلم از تنگىِ زندان خفّاش بگیرد
و تا مُلکِ سلیمانِ پروانه برود
و حالا پروانه مى شوم
کوچک
و مى گردم
و خس خسِ سینه ى پدر
از کودکى
و سالبوتامول او
دوباره نگرانم مى کند
و مى گریم
این بار
او کودکم مى شود
پدر
و پدرانه مى سوزم
و خس خسِ سینه اش
دوباره کوچکم مى کند
و نگران
این بار
نه فقط نگرانِ پدرى که پدرانه مى نگرمش
نگرانِ سینه ها
سوزانِ خس خس ها
نگرانِ پدرها
مادرها
نه فقط در وطنم ایران
حتى پدران مردم کشورى که ...
راه دارو بسته اند
پدران و مادرانِ بشر
حتى امریکا
و حالا روز پدر و دیدار ممنوع!
پروانه ى چلّه گرفته،
جبل النور مى شوم
و محبوب
در دلم
عاشقانه نجوا مى کند
و پروانه ها
تا لاله زاران مى روند
بر دست طبیب و پرستار بوسه مى زنم
و صد امیدِ آفتابگردانى
که «از خزانه ى غیبم» دوا دهند.
حالا پروانه ها
تا خانه ى خفّاش پیغام کرده اند:
بگرد و گردیم همه روز و شب
پیغامبرانه
دوباره
مهربانى
دوباره چلّه نشینى
امید
و این بار
پروانه ها
چهل مى شوند
و انگشتر فیروزه ى زمین
پیروزش مى کند
پیروزِ روزگارِ مراقبت
مراقبت از خویش و دست و زبان
و شستشوى همیشگى روح و روان
با صفاى اشک و لبخند و دلى مهربان
چه استادِ بى رحمى است این جانورِ برعکس
خفّاشِ غارهاى مرطوب و شب هاى تاریک،
چگونه تا خانه ى پروانه ام برده؟
تا نورِ خورشیدِ گُل هاى آفتابگردان
کور کند
چشمانش را
تا مراقبتِ لطافتِ بالِ پروانه
توفان به پا کند
توفانِ مهربانى و عشق
در این دهکده ى چلّه نشینِ آبى
در عرفانِ نابِ شب هاى مهتابى
روز پدر، اسفند ٩٨
(ایّام بحران جهانى کرونا - تهران)