شعر سپید «ری‌را، ستاره‌ی قطبی»

شعر سیصد و بیست و ششم

.

از من ناراحت بودی

و خشمگین

و دوباره دشنه زدی

شاید

زخمی بزنم

تا آرام شوی

خبر نداشتی

آن زمان

دلم با تو مهربانی می‌کرد

و تو …

لبخند غمناک مرا

لبی چروکیده از خشم کردی

و این

یعنی

هنوز راه های نرفته بسیار پیش پای من است

و سفر ادامه دارد

و دلم خوش است

به نور

که می‌تابد

ظهر است

آفتاب اردیبهشت

می سوزاند

و حس می‌کنم

شبی تاریک است

و ستاره ی قطبی

مرا تا سر منزل وصال

تماشا می کند

و من

او

را

ری‌را!

.

.

.

امضاء:

علیرضا یادآر

.

۳:۴۰ بعد از ظهر ۸ اردیبهشت ۱۴۰۳