مثنوی «دلبر تاک تو»

شعر سیصد و بیست و یکم

.

من که در شهر شما سخت پریشان و خوشم

دامن رحمتت ای یارِ غریبان بکشم

من نظر باز و نظر پیش شما در نظر است

این چنین سروری و عاشقِ مستت پسر است

شکر … چشمانِ سیاه تو که خوش می‌نگرد،

مژِگانِ منِ دیوانه و دل دل ببرد

هیچ کس مثلِ پدر عاشق فرزند نشد

برده ات آمده و صیدِ تو پابند نشد؟

گر نگوید که شدم مست و پریشان و فغان

آه ای یارِ غریبان لبِ لعلش برسان

مرض القلبُ فما عاش بِلا رُؤیَتِها

ای طبیب دلِ ما مُرد دلم آه رضا

چون یتیمان شده ام عاشق و جان سوخته‌تر

من کلاغِ سیهی در غمِ دنیای هُنر

عاشقِ گوهرِ پاکِ تو شدم می‌دهی‌اش؟

کُشته و دلبرِ تاکِ تو شُدم می‌دهی‌اش؟

من زمین خورده و رسوای جهان پیشِ کسان

بِکشان کُشته‌ی انگور دلت را بِکشان

زائرم تشنه و یادآر تو و قلب شما

پس از این چشمه‌ی شیرین بروم تا به کجا؟

.

علیرضا یادآر

۹:۳۸ بامداد دوشنبه ۳ اردیبهشت ۱۴۰۳

۱۳ شوال