عاقبت

غیرتت کشت مرا کاش دگر حال مرا دریابی

فلک سینه سیه شد چه کنم باز بگردد آبی

آسمانم که پر از ابر سیاهست خدایا یاری

تا شود روز پر از نور و شب تار شود مهتابی

فصلِ دیدار، عزیزان! خفته در خواب خزانی یارب

خوابِ شیرین بده تا صحبت و دیدار بود در خوابی

دست ِ این دلشده از جامِ می و جان جواهر خالیست

در دلم هست ندایی: عاقبت در صدفی دُر یابی

بر کویر لب من نم نم باران بفرستی گاهی

نوشدارو بفرستی که شدم تشنه ی سرخی نابی

هر چه از سوی تو آید بفرستی به خدا مقبولست

منّتم نِه، بفرست و سرِ این دار کُنی ایجابی

خسته ام خسته و بشکسته سُرایش دگر از این دنیا

به جوانی برگ تن تا شد و خشکید از این بی تابی