شعر ۳۶۸: غزل «پیش چشمش خویش را افسوس رسوا می‌کنم!.»

آمد و تاراج کرد و من تماشا می‌کنم || پیش چشمش خویش را افسوس رسوا می‌کنم!.

در شوکم از چه مرا از خاطراتم کنده است || بی‌وفایی می‌کنم یا خویش پیدا می‌کنم؟

آمده چون طعمه بر کامِ پلنگی در شکار || رفته در آن لحظه و هر لحظه غوغا می‌کنم

جمله قلبش من شدم باور نمی‌کردم چنین || در درون قلب او با این جنون جا می‌کنم

بوسه ها بر کشور جان و تنش آن شب زدم || وه شگفت از آن‌چه من با مُلک دارا می‌کنم

(خواب شیرین … آن چه من با مُلک دارا می‌کنم؟!.)

۲ آبان ۱۴۰۲

ساعت ۱۴:۵۳

تهران، اوشان