باغ سپیدار

غُصّه چرا خانه ی دلدار نزدیکست

یأس چرا صحبت آن یار نزدیکست

رنج بیابان و رقیبان برود صبر کن

دیده گشا باغ سپیدار نزدیکست

فصل خزان بار ببندد گُلِ جان بشکفد

موسم فرخنده ی پُر بار نزدیکست

 عمرِ عزیزم به خیال رُخِ جانان گذشت

آمدنِ همرهِ پندار نزدیکست

مردم از این درد بس است جامِ حضوری بده

مژده بده لحظه ی دیدار نزدیکست