نغمه شیرازی

عزیزم یار شیرازی

بیا تا آن بهارِ باغ های شهرتان را

به یاد آریم

به دنبال منِ اهل سفر

لبخند بر لب آمدی

پس از آن راهِ سختِ پیچ در پیچ

به پای خسته ات

برای دیدنم تا آخرِ شیرازتان

شبی تاریک

با یک دسته گل از مهربانی...

آمدی

مرا دیوانه ی مهمان نوازی های خود کردی عزیزم

بنازم شیوه ی مهمان نوازی های شیرازی

عزیزم گرمسیری

یار شیرازی

و لبخند بهاری

بعد آن بادِ خزانِ در کنارت

که مرهم بود بر دل

دلی پرخون و دریایی

من و غرسِ نهال خنده های مست وار ریشه در غم

بیا آن نغمه ی شیرازی غمگین به یاد آریم

تو آن شب پا برهنه آمدی

وَ آن شب بر لبت دندان

پریشان

رقصیده بودی و خودت را شاد بنمودی

بسان من

تو مثل آن همه فریادِ مست خنده های بیخودی روزهای اوج تنهایی

همان شب سوزنِ آن نغمه ی غمناک شیرازی

به بغضی که نهانش کرده بودیم زد و دیگر نشد از بارش اشک دو چشمانِ چو ابر ناب پاییزی رها گردیم و یاران، همرهان کوشش که از آن غم رها گردیم

شبی بود آن شب دیوانه و تاریک و غمگین

آن شب سنگین و سقف آسمان رنگین

ز رعد و برق نوروزی

و ما دل داده با آن نغمه های ناب شیرازی...