عشق زمینی عشق آسمانی

باید که از عشق زمینی گذر کنی

آنک توانی بر رخ جانان نظر کنی

چشمت ببندی از خس و از خار و از هوس

جز در کنار یار خودت کور و کر کنی

گردد جهان همچو خسی در برابرش

خود را ز غیر عشق دگر بی خبر کنی

باید شوی خاک که باران بباردت

چون غنچه وا گر بشوی خوش اثر کنی

آتش چنان چه بر هیاهوی جنگل نظر کنی

باری عجب شراره به خشک و به تر کنی

چون شعله های عشق بیاید جنون شوی

آن شعله را با جگرت بیشتر کنی

در درس های عشق الهی ز عشق ماه

مشقی بگیری صنما مشق هنر کنی

شعری نگو تا که جهان لرزه افکنی

شعری که سوزد دل و یک سر شرر کنی

شب را سپیده را همه در دست او ببین

با اذن تو کاری کنی و خیر و شر کنی

ای مرد آسمان چه شود بعد آن درخت

فکری به حال تیشه و چوب و تبر کنی

گر عشق آیدت دو لبش بوس و لب بگیر

عشقت بمیرد اگرش خون هدر کنی