من از تمام خاطرات بی‌حیا گریختم

نگو به من: 

«چرا رها نمی کنی؟»

من از تمامِ خاطراتِ بی حیا گریختم 

خوشا به حالِ خوب تو 

تویی که گفته ای: «تو را، 

چو باده بر کویرِ ناقه ریختم»

من از تمام خاطرات بی حیا گریختم 

مرا ولی

چرا رها نمی کند

تمام خاطرات بی حیای تو؟

شدم چو ماهیِ فراری از شکار

چه اشک ها

که در هجومِ بی امانِ دردِ جان

به سرخیِ غروبِ موّاجِ دلم

نریختم

نریختم …