شعر ۴۰۳: غزل «ترس و شَرمت به کناری نِه و آغوش گُشا!»

۱

هر شب از خاطره‌ی چشمِ تو دیوانه شوم

نور و اعجازِ جهانم که به پیمانه شوم

۲

جانِ دل! پیله چه خوب‌است و چه دردش سهل است

تاراندودم و در تار چو پروانه شوم

۳

پیش از آنی که رها گردم از این حبسِ غریب

جانِ پروانه‌ام و دلبرِ جانانه شوم

۴

گردِ خود تار ببافم که تنم بسته شود

تارِ من باشی و پودم که به کاشانه شوم

۵

تارِ من! نغمه سُرا تا که صبورم بکنی

پیش چشم تو دمی مست و چه فرزانه شوم

۶

از گلویم سخنم را تو به بیرون بکشی

گر بخواهی بشود، والدِ دُردانه شوم

۷

چه کسی عاشقی‌اش پر هیجان همچو من‌ات؟

همچو تو کیست سُراید که من افسانه شوم؟

۸

ترس و شَرمت به کناری نِه و آغوش گُشا

همچو من باز سُرا معبدِ یک‌دانه شوم

۹

چشمِ پُر شرمِ تو فریاد چو پیچک بِزند

گفتی آن رشته بگیریم و چه؟ رندانه شوم

۱۰

شوق دیدارِ تو لب ریز شد از جامِ وجود

گفتمش پیچه‌ی ابهام در آن خانه شوم

۱۱

قلب خود از دگری تا که گرفت آن مهِ نو

بر لبش گفت دگر مریمِ بیگانه شوم

۱۲

رشته‌ای در کفِ دستان تو دادم یادآر

لب فروبسته سُرودی که چه ویرانه شوم

امضاء: علیرضا یادآر 

۱۴:۲۸ یکم بهمنماه ۱۴۰۳، اوشان

.