خم شو و بردار

می توانی عشق را گاهی فراموشش کنی

لیک یارا کی توانی تا که خاموشش کنی

کودک فرزانه ی گریان او را داد رس

چون تو را یاراست بیرونش ز آغوشش کنی

خود کجا پوشاند این دیوانه ی فتّانه کش

صد عجب خواهی شراری را تو خود پوشَش کنی

آن شرابی را که بر لب ناز کردی را بدان

حکم آن باشد که تا فرجام آن نوشش کنی

گوشواری را که با دستت بلرزید و فتاد

خم شو و بردار تا بر لاله ی گوشش کنی

عقل را از مستی او از چه فارغ خواهیش

گیرم او آزاد شد آخر تو مدهوشش کنی

اندکی، آری، تأمّل، صبر کن جان ای پسر

چشمه ی ما را بنه، جوشان ز چه جوشش کنی